U tursko vreme, pijačna roba je prodavana na pazarima. Nakon ustanaka, seljaci iz okoline su prodavali robu po ulicama. Od 1839. godine, zakonom je zabranjeno takvo pijačarenje, a seljacima je dozvoljeno da iz kolica prodaju samo voće i bostan. Još 1824. godine, knez Miloš je otvorio "prodajni plac" kraj kuće Petra Ička u današnjoj ulici Kralja Petra, tada izvan grada, jer su turski nizami seljacima otimali robu na ulazu u grad.

Kasnije, Knez im je pronašao veći prostor pored turskog groblja na Dortjolu. "Toržišće" je bila preteča Velike pijace na današnjem Studentskom trgu. Sa dolaskom Emilijana Josimovića (1845), urbaniste i arhitekte, počelo je uređivanje nekadašnjeg orijentalnog grada. Sredinom veka Josimović je uklonio pijacu, a postavio park (Akademski park). Pijaca je premeštena kod Miloševe česme, 1862. godine, ali se na Terazijama zadržala samo deceniju. Vraćena je na staro mesto i pod nazivom Velika pijaca, opstala sve do 1927. godine.

Prostrani trg na mestu današnjeg Zelenog venca, godinama je služio kao "parking" zapregama prodavaca provizorne pijace između današnjih Jug Bogdanove i Brankove ulice. Kada su majstori digli ruke od izgradnje Narodnog pozorišta na Zelenom vencu (1852), prostor su popunili seljaci sa ponudama.

Da bi se oslobodili zaprega, korpi, i razne robe izložene duž obližnje Abadžijske ulice (Kraljice Natalije/Narodnog fronta),1852. godine, opštinari su odlučili da na Zelenom vencu bude samo pijaca ribe. Protesti građanstva kojem je nedostajala "zelena pijaca", su urodili plodom tek početkom 20. veka. Od tada se pijaca Zeleni venac vodi u gradskim knjigama. Poznati pijačni paviljoni su izgrađeni tek 1926. godine.

Treće decenije prošlog veka, grad je dobio nekoliko pijaca koje postoje i danas. Osim Zelenog venca, to su bile pijaca na Kalenića guvnu i u Gospodar Jovanovoj ulici. Tada je ukinuto stogodišnje "Veliko pazarište" ili "Velika pijaca" (1927), jer je postala gradsko ruglo, a u delo je sproveden plan Emilijana Josimovića da na tom prostoru bude park. Nazvan je Akademski, da bi nešto kasnije promenio ime u Pančićev park, prema skulpturi velikana srpske nauke koja je tamo postavljena.

U drugim krajevima Beograda bilo je "neslužbenih" pijaca, ali je širenje grada učinilo svoje. Uskoro su nastale pijace Stari Đeram (na Bulevaru kralja Aleksandra), Palilulska pijaca, i Cvetkova pijaca na uglu Bulevara i tadašnje ulice Živka Davidovića, do ulice Gospodara Vučića (Vučićev prolaz). Ova poslednja je bila zelena pijaca sa omanjom stočnom pijacom, stajalištem za kočije i špeditere i, naravno, trošarinom preko puta ulice (na mestu današnje autobuske okretnice).

U Beogradu danas postoji 68 "zelenih pijaca", na kojima se prodaju poljoprivredni proizvodi i jedanaest specijalizovanih: sedam stočnih, jedna "kvantaška", dve robne (jedna je iza eufemističkog naziva "Otvoreni tržni centar Novi Beograd"), a tu je i jedna auto-pijaca. Uz njih su i "kineska pijaca", "cvetna pijaca" (na Cvetnom trgu) i takozvana "buvlja pijaca". Uzgredna, ali odomaćena pojava beogradskih zelenih pijaca je da se na njima prodaje sve što može da vam padne na pamet.