Bez obzira što je nezavisnu Hrvatsku ostvario uz veoma značajnu, možda i presudnu, pomoć ustaških i proustaških snaga, u zemlji i iz inostranstva, Franjo Tuđman je i posle toga često isticao blistavu antifačistišku prošlost Hrvatske u vreme drugog svetskog rata! Činio je to radi dobijanja podrške Zapada, osobito zemalja antifašističke koalicije, za svoju separatističku politiku i razbijanje Jugoslavije.

Isticao je to uprkos činjenici da su taj antifašistički pokret (sve do jeseni 1943. godine) uglavnom (delimično i jugoslovenski orijentisani Hrvati iz Dalmacije) činili Srbi da bi se odbranili od genocidnog plana fašističke i kvislinške hrvatske države da ih do poslednjeg pobije, protera i pokrsti. Taj krvavi koljački plan počeo je da se intenzivno ostvaruje (dobrim delom i ostvaren je) ne samo u Hrvatskoj već i u BiH i Sremu, koji su bili pridodati toj monstruoznoj, fašističkoj i genocidnoj tvorevini.

Stravičnost ustaške genocidne "tehnike" i obim pokolja zaprepastili su i Hitlerovog opunomoćenog generala u NDH Glajze fon Horstenaua, o čemu je ostavio ubedljivo svedočanstvo u svojim memoarima. On je smatrao da tako svirepi, bestijalnii brojni ustaški zločini nad Srbima štete ne samo interesima već i ugledu (!) Trećeg rajha i molio Hitlera da to spreči. Razume se, zbog poznate mržnje prema Srbima, on to nije ni pokušao.

Bez masovnog otpora (partizanskog i četničkog) Srba, uz pomoć nešto časnih Hrvata, ustaški zločinci bi u potpunosti ostvarili plan svoje zločinačke države. No i pored tog otpora, srpske žrtve (i jevrejske) su bile stravične. Kada se ima u vidu više nego zastrašujuća veličina i oblici ustaških zločina, zaslužuju osudu svi oni (osobito iz srpskih redova, a nije ih bilo malo) koji su stavljali znak jednakosti između ustaša i četnika.

Bolno otrežnjenje

S obzirom na svoju prošlost, privrženost svojoj veri, dinastiji i državi, vezanost za svoje posede i ostalu svoju imovinu itd, većinska Srbija nikako nije mogla podržati boljševičku revoluciju. Zbog patriotskih, slobodarskih tradicija i ubeđenja i obećane brze pobede, znatan broj Srba u Srbiji odazvao se 1941. godine na poziv KPJ (upućen po direktivi Kominterne, odnosno Staljina) za ustanak protiv okupatora.

Posle velikih žrtava 1941, a prethodno u ratovima 1912-1918. više nego tri puta desetkovanog naroda, došlo je do bolnog otrežnjenja. Gušenjem ustanka u većem delu Srbije i kasnijih saznanja da je osnovni cilj KPJ revolucija, u Srbiji je znatno pojačano raspoloženje (jako i pre toga) za ravnogorsku varijantu otpora, uz vernost dinastiji, SPC, sigurnost imovine i povratak demokratskog višestranačkog uređenja.

Neuspeh partizanskih jedinica da u proleće 1944. godine ovladaju Srbijom rezultat je ne samo otpora okupatorskih jedinica, već i svih antikomunističkih vojnih struktura u Srbiji. Među njima i četničkih jedinica, kojih se tada kralj i vlada u Londonu još nisu odrekli kao svoje vojske, što će učiniti kasnije, pod velikim pritiskom Čerčila (a preko njega i Staljina).

Nažalost, sticajem okolnosti, četnici su tada imali u jednom isti cilj kao i okupatorska vojska: sprečiti dolazak tih partizanskih jedinica u Srbiju. Nadali su se da će po pobedi saveznika uspeti da obnove staru vlast sa dinastijom na čelu...

Što nije uspeo u proleće 1944. godine, Tito je, uz snažnu pomoć jedinica Crvene armije, uspeo u jesen iste godine. Mnogo toga što se posle (kao i u toku rata) u Srbiji desilo bio je ubedljiv dokaz da su postojali ozbiljni motivi za otpor legalnog ravnogorskog pokreta komunističkom, partizanskom pokretu, bez obzira na oslobodilačku komponentu njegove borbe i časne motive daleko najvećeg dela njegovih boraca, za koje su podneli više nego velike žrtve.

Zločini pojedinih četničkih komandanata (Kalabića i drugih) i njihovih jedinica, posebno mestimična primena ustaške koljačke "Tehničke" naneli su trajnu štetu ravnogorskog pokretu, ali ogromna većina četnika nisu bili nikakvi zločinci. Ti zločini, sve do danas, dobro su došli svima onima koji su imali potrebu ili želju da četnike predstavljaju kao koljače, fašiste, da ih izjednačavaju s ustašama. Tako su deo preživelih boraca iz oslobodilačkih ratova 1912-1918. i još više njihovih sinova (i sinova poginulih u tim ratovima) proglašeni masovno za izdajnike, pa i fašiste.

Satanizacija ravnogoraca

Posebno je bilo štetno, pa donekle i sramno, vršiti u Srbiji takvu satanizaciju četnika u vreme tragičnih borbi Srba u Hrvatskoj i BiH (1991-1995) za opstanak i ostanak na vekovnim ognjištima, kada je (pa i posle toga) za njihove neprijatelje (pa i za širu populaciju Hrvata i Muslimana) reč četnik bio sinonim za svakog Srbina! Pomenute diskvalifikacije četnika uopšte slušali smo i ovih dana u Skupštini Srbije od dela poslanika SPS-a, osobito od dvojice. Povodom izlaganja tih poslanika, njihov kolega iz DS-a konstatovao je, s pravom, da bi se po svemu što su oni kazali moglo zaključiti da su Srbi lud narod, koji u tom ratu nije ništa drugo radio do ubijao u klao!

Nepotrebna je bojazan da će, priznavanjem određenih prava bivšim pripadnicima JVO, biti nagrađeni zločinci, jer oni su na vreme prošli prema zasluzi, ali je stradalo i mnogo više onih koji to nisu zaslužili. Krajnje je vreme da se sa Srbije i mnogih njenih građana, pre svega potomaka ravnogoraca koji nisu bili nikakvi zločinci ni izdajnici, skine etiketa izdajnika i fašista, koju su decenijama nosili kao nezasluženo breme srama.

Propatili su i izgubili mnogo, često kao građani drugog reda, bez standarda i startnih pozicija za uspeh, koje su imala deca boraca NOP-a i Socijalističke revolucije. Više je nego tužan podatak o malom broju potomaka i preživelih, a gde li poginulih, ravnogoraca koji se danas nalaze u elitnim društvenim strukturama Srbije, za koju su njihovi preci prolili isuviše znoja i krvi.

Na primer, u vrhovima političkih partija i vlasti skoro da ih nema. Oni koji tvrde da je pomirenje izvršeno navode primer g. V. Mihailovića, kao unuka D. Mihailovića, kao da ne znaju da je njegov otac bio partizan. Kao drugi primer navode masovno učešće na Zemunskom frontu omladine iz Srbije, među njima i nešto bivših četnika, ali ne kažu da su tamo slani kao topovsko meso, na nepotrebno stratište.

Mr Radiša Novaković
Beograd

Da li ste, gospodo Beograđani, skoro bili u poseti nekoj od beogradskih opština!? Bolje da niste! Pisac ovih redova, prirodom svog posla, ima čestu potrebu da komunicira sa osobljem jedne takve beogradske opštine - u pitanju je ovde sasvim slučajno centralna opština Stari grad. Poseta zubaru i vađenje zuba je dečja pesma, kako ćete se provesti, u slučaju da imate posla, sa službenicaima ove opštine!

Ponašnje službenika je otprilike isto, kao kad bi banuli u posetu nekom komšiji u stan, a koga nikada u životu niste videli, i tražili od njega, da vam reši neki problem i pomogne vam.

Dakle, gledaju vas belo, mrze vas ko Nemca, što baš njemu izlažete svoj problem, i gledaju da vas što pre otkače i prepuste nekom svom kolegi, i to obavezno onom koji nije nadležan za vas slučaj. Razlog zašto to redovno rade je da bi vam se smučio boravak u svojoj opštini, i da je što ređe posećujete.

Igrom slučaja u toj opštini vladaju demokrate, jedna je vodeća u vladi Srbije, a druga vodeća u opoziciji!
Zanimljivo je to što je stranka koja u opštini Stari grad drži 50% vlasti dobila na poslednjim lokalnim izborima samo 3.100 glasova, od 62,000 hiljade upisanih birača na istoj opštini. Ovi podaci i brojke govore, kada ih pretvorimo u procente, da tamo vladaju totalno otuđeni centri moći, koji nemaju nikakvog uporišta u samom biračkom telu.

A kako se ponašaju? Naravno, kao da su dobili podršku baš svih birača da rade to šta rade. Ho Ši Min je bio grandiozni demokrata u poređenju sa većinom službenika ove centralne opštine.

Dobro, odakle tvore svoj legitimitet i legalitet ove vajne demokrate da se tako ponašaju prema svojim biračima i strankama u postupku pred šalterom i kancelarijom!? Očito da ga oni crpe iz svog ružnog karaktera, bahate prirode, i neodgovornog političkog delanja. Dokle?

Milutin Mlađenović
Beograd

Obraćam vam se povodom napisa i priče o porodici Rašković iz Kragujevca koja ima šestoro dece, a koja je objavljena u vašem listu u sredu 22. decembra.

Tačan povod mog obraćanja vama jeste u stvari molba da odmah objavite informaciju da je porodica Rašković redovan član Udruženja "Tri za preporod" i da su njihova deca dobila pomoć u vidu svezaka, ranaca i udžbenika u okviru akcije "Podržimo najbrojnije" koja je bila u septembru mesecu ove godine.

Deca porodice Rašković su i na spisku dece koja će dobiti poklon-paketiće za Božić, a u okviru akcije podržimo najbrojnije - božićnim paketićem. Paketiće ćemo uručivati deci na Božić 7. januara 2005. u Kragujevcu. Istog dana održaćemo i konferenciju za novinare u Kragujevcu. Pozivamo vas da budete na konferenciji 7. januara iduće godine.
Još jednom vas molim da objavite ovo saopštenje.
S poštovanjem,

Željko Bjelić
Beograd