General Milan Nedić rođen je 2. septembra 1878. godine u Grockoj od oca Đorđa, tada sreskog načelnika i majke Pelagije, učiteljice. Poreklo porodice Nedić je iz sela Zaoke kod Lazarevca, od braće Damjana i Gligorija, dva poznata i priznata junaka iz boja kod manastira Čokešina (na Ceru). Prezime su dobili po babi Nedi, koja je bila rodom iz plemena Vasojevića. Majka Milana Nedića je rodom sa Kosmaja, unuka kneza Nikole Mihajlovića, prijatelja i saborca Karađorđevog, o kome je mnogo pisao Sima Milutinović Sarajlija.

Po završenoj Kragujevačkoj gimnaziji, Nedić je stupio u nižu školu Vojne akademije 1895. godine sa 28. klasom pitomaca. Godine 1904. završio je i Višu školu Vojne akademije sa 12. klasom slušalaca, a zatim đeneralštabnu pripremnu i odmah preveden u struku. U čin majora unapređen je 1910, potpukovnika 1913, pukovnika 1915, divizijskog đenerala 1923. i najzad armijskog đenerala 1930. godine. Kao veoma zapažen oficir postavljen je za ordonans - oficira kralja Petra Prvog u svojoj 38. godini, 1915. bio je đeneralštabni pukovnik - najmlađi u srpskoj vojsci u ratovima za oslobođenje.

U Balkanskim ratovima dobio je niz odlikovanja i medalja za hrabrost. U vreme srpske golgote, prelaženja srpske vojske kroz Albaniju i Crnu Goru, bio je u zaštitnici. Prilikom proboja Solunskog fronta komandovao je junačkom pešadijskom brigadom Timočke divizije. Posle rata obavljao je dužnosti komandanta Pešadijske brigade Timočke divizije (1918), načelnika Štaba Četvrte i Treće armijske oblasti i komandanta Dravske divizijske oblasti. Bio je načelnik Glavnog đeneralštaba (1934-1935, ministar vojske i mornarice (1939-1940). Dao je ostavku na dužnost ministra jer nisu uvaženi neki njegov predlozi.

Za vreme aprilskog rata komanduje jedinicama Treće armije na prostoru Makedonije i pokušava da spreči delove 12. nemačke armije da priđu iz pravca Bugarske. Taj front je ubrzo potpuno bio slomljen i Nedić je morao da se povuče ka unutrašnjosti Srbije. U aprilskom rasulu, biva jedan od retkih generala koji nije dospeo u zarobljeništvo. Živeo je u svom stanu u Nemanjinoj ulici za vreme čitave okupacije.

Do napada nacističke Nemačke na Sovjetsku uniju u okupiranoj Srbiji je vladao red i mir, što je omogućilo primanje velikog broja srpskih izbeglica. Broj izbeglica u Nedićevoj Srbiji bio je: 600.000 Srba iz zapadnih delova Jugoslavije, 86.000 dece sa tog područja, 150.000 Srba sa Kosova i Metohije, desetine hiljada Srba iz Srema i Bačke, između 20 i 30.000 Slovenaca i unitarnih Hrvata. Za sve njih je trebalo obezbediti hranu, dati im krov nad glavom, obuću i odeću, pružiti im lekarsku pomoć, a decu školovati.

Na insistiranje najviđenijih Srba prihvatio je mesto predsednika Vlade Srbije, i pored toga što je nekoliko puta odbijao jer ga je snašla teška sudbina kada je u eksploziji municije u Smederevu izgubio sina jedinca i trudnu snahu. Vlada koja je nosila naziv Vlada Nacionalnog spasa oformljena je 29. avgusta 1941 sa đeneralom Milanom Nedićem na čelu i postojala je sve do 4. oktobra 1944.

Kao predsedik vlade Nedić se zalagao za mir u Srbiji i pokušaju da četničke i partizanske odrede vrati iz zapadne Srbije kućama. Kada je stvar postala nerešiva, Nedić je pristupio likvidaciji komunističkog pokreta, koga je smatrao za pokret koji preti miru u Srbiji. Otpočinje formiranje dobrovoljačkih odreda u cilju borbe protiv komunista.

Nakon povlačenja partizanskih snaga iz Srbije pokraj 1941. Nedić organizuje Srbiju. Preostalim četničkim odredima u Srbiji dozvoljava legalizaciju, tj. stavljanje pod njegov komandu u trenucima nemačkog sloma, a videći da će pasti u ruke komunista odlučuje da napusti zemlju. Iz Beograda kreće 6. oktobra 1944 za Austriju, u Kicbil, gde će se sakupiti i ostali članovi vlade. Tamo pokušava da oformi ponovo srpsku vladu, ali bez uspeha.

Englezi su 1. januara 1946. isporučili Milana Nedića novim jugoslovenskim vlastima. Boravak Nedića u istražnom zatvoru bio je tajanstven. Navodno se pripremao proces. Milan Nedić je dovođen svakog dana na saslušanje kod majora Mila Milatovića. Petog februara su beogradske novine objavile da je Milan Nedić izvršio samoubistvo u istražnom zatvoru, tako što je iskoristio nepažnju stražara i skočio kroz prozor. U emigrantskim krugovima posumnjalo se u ovo. Navodno je Milan Nedić bačen kroz prozor jer se pripremalo njegovo suđenje pred Nirnberškim tribunalom.

Milan Nedić je za života objavio svoje tri zapažene knjige: "Srpska vojska i solunska ofanziva" (Izdavačka knjižara "Napredak", Beograd, 1932) i "Srpska vojska na albanskoj Golgoti" (Štamparska radionica Ministarstva vojske i mornarice, Beograd, 1937) i "Kralj Aleksandar Prvi Ujedinitelj" (Štamparska radionica Ministarstva vojske i mornarice, Beograd,1935).

Nosilac je više odlikovanja, među kojima su Karađorđeve zvezde sa mačevima trećeg i četvrtog stepena.
Karakter vlade generala Nedića

Saradnja u administrativnom smislu proizilazila je iz odgovarajućih međunarodnih pravila, dok u vojnom pogledu treba naglasiti da je Srbija bila jedino okupirano područje u Evropi na kojem je bila uspostavljena domaća administracija (pod kontrolom vojnog zapovednika Srbije), koja nije poslala oružane formacije da se bore na strani Vermahta, u vojnom pohodu na SSSR. To su učinile kolaboracionističke vlade u ustaškoj Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, Slovačkoj, Rumuniji, Mađarskoj i drugim evropskim zemljama, koje su se prosto utrkivale koja će poslati više vojnika na Istočni front.