Bio jednom jedan čovek i imao tri sina. Kako u bedi i siromaštvu više nisu mogli živeti, otac reši da svi zajedno napuste kuću i pronađu neko bolje mesto za život. Putovali su i putovali, a kada pređoše jednu veliku reku, ugledaše neka brda. Na putu do njih ugledaše šume pune divljači, jezera puna ribe i plodne njive.

"Ovde ćemo se nastaniti", reče otac i doda: "Neka svaki od vas izbaci po jednu strelu i tamo gde ona padne podići će neku građevinu. Najstariji izbaci strelu, vetar je odnese na vrh jednog brda i on odluči da podigne tvrđavu. Srednji sin zateže luk, strela pade na mesto gde je podignut grad, dok je strela najmlađeg odletela preko brda, a on se zakle da će tamo podići manastir. "Mudre odluke, sinovi moji. Pošto sam star i nemam snage, zato ću između vaših imanja zasaditi vinograd, koji će vas večno povezivati", reče otac.

Najpoznatiji Vrščani Grad se diči svojim velikanima i prema njima se odnosi sa dužnim uvažavanjem. Prvi vršački vladika, sveti Teodor, bio je vođa Banatske bune 1594. godine. Posle poraza Turci su ga živog odrali "na meh". Za srpskog sveca proglašen je 1994. godine. U Vršcu je 1806. godine rođen Jovan Sterija Popović. Možda najveća dika ovog grada je Vasko Popa, rođen u Grebencu 1922. godine, osnivač je Književne opštine Vršac. Veliki srpski slikar Paja Jovanović rođen je u ovom gradu 1859. godine. Veliki mag 64 crno-bela polja, Bora Kostić, takođe je rođen u Vršcu, a nosio je i titulu "ambasadora jugoslovenskog šaha". Dragiša Brašovan, počasni član Kraljevskog instituta britanskih arhitekata rođen je u ovom gradu, kao i Laza Nančić, socijalista, vođa srpske omladine u Austrougarskoj. Iz Vršca je i naša poznata glumica Rada Đuričin, narodni heroj Žarko Zrenjanin...

Vršačka košava Meštani kažu da od 365 dana košava u Vršcu duva više od 300 dana, a udari vetra znaju da dostignu i više od 150 km/sat. Nemački graditelji su u svom delu pravili kratke i krivudave ulice kako bi se zaštitili od vetra, a veruje se da je košava, tačnije zvuk koji stvara, jedan od glavnih razloga velikog broja samoubistava po čemu je ovaj grad takođe poznat.

Tako kaže jedna legenda o nastanku Vršca, koju je zapisao Dušan Belča, hroničar ovog grada.

Prvi pisani dokument o Vršcu datira iz 14. veka kada je i podignut, dok se čuveno vršačko vino pominje još 1494. godine, kada je ugarskom dvoru prodato bure vina iz ovog kraja za 10,5 zlatnika. Titulu "Grad muzej pod otvorenim nebom", kako Vršac još zovu, nosi još iz 18. veka kada su zabeleženi tragovi likovne, muzičke, pozorišne, izdavačke i kulturno prosvetne delatnosti.

Kako su ga većinom nastanjivale "Švabe" (iz nemačke pokrajne Švabije), grad je do 18. veka bio podeljen na srpski i nemački deo, a vinogradarstvom su se većinom bavili Nemci. Početkom 19. veka, tačnije 1804. Vršac dobija povelju slobodnog grada i ujedinjuje se. Neki će reći i to da tada Vršac nije skupio dovoljno para da od austrougarskog dvora kupi slobodu, već je dobio status "povlašćenog grada".

Sa 24 naseljena mesta, opština Vršac danas ima oko 66.000 stanovnika, dok sam grad ima blizu 40.000 meštana. Smešten je u podnožju Vršačkog brega, do čijeg vrha, Guduričkog vrha, ima 614 metara, pa se stoga ovaj grad naziva i "krovom Vojvodine".

Iznad samog grada dominira čuvana Vršačka kula, dok je grad okružen vinogradima, prepoznatljivim znakom ove varoši. Kuriozitet Vršca je selo Grdulica, u kojem živi 24 naroda i narodnosti. Vršac nema reku, a kroz njega protiče potok Mesić, koji je u istoriji nekoliko puta plavio grad.